
In November 2010 waren Guido en Katrien de Laet van Gydotron te gast bij AOB. Toen demonstreerden zij op overtuigende wijze de kracht van de Magnepan 1.7 speakers. Dat deden ze niet door uitgebreide, technische verhandelingen over de verbeteringen in het speakerontwerp. Integendeel, Guido’s lijfspreuk is ‘dat we audio vooral niet te serieus moeten nemen, maar moeten genieten van muziek’. En muziek maken dat deden de Magnepan 1.7 speakers! De verwachtingen waren dan ook hooggespannen voor de hernieuwde kennismaking precies een jaar later, ditmaal met de grote broer Magnepan 3.7, aangestuurd door electronica op niveau.


Guido en Katrien stonden oorspronkelijk ingepland om in oktober AOB te bezoeken. Door een trip naar het buitenland zou ik daar niet bij kunnen zijn en daar baalde ik stevig van; ik was immers vorige keer behoorlijk onder de indruk van de Magnepan 1.7. Geluk bij een ongeluk: Guido en Katrien moesten de oktober demo in verband met ziekte afzeggen en konden op het laatste moment alsnog worden ‘gestrikt’ voor de november demo…
Naast het luisteren naar mooie en goed weergegeven muziek van uiteenlopend pluimage, staat een demo door Gydotron eigenlijk garant voor een avondje ‘plezant vermaak’. De nuchterheid en humor van Guido zijn ontwapenend zeker omdat hij een zekere mate van zelfspot niet schuwt. Enigszins schuchter begon hij de demo met de mededeling dat hij helaas geen audio kon streamen omdat zijn PC die middag was gecrasht. Om toch goed voor de dag te komen had hij wel de cd speler van Mirror Image meegenomen, de eigen electronica lijn van Rick Paap.

De set waarmee de Magnepan 3.7 speakers werden aangestuurd, bestond uit:
- Mirror Image CD speler (5750 euro)
- Aesthetix voorversterker (6500 euro)
- Marsh Sound Design A-400 eindtrap (4000 euro)
- Magnepan 3.7 speakers (nu nog 6170 euro, binnenkort 7200 euro
- Bekabeling: Hovland speakerkabels, Sign Audio en Nirvana


Bij de eerste nummers (klassiek werk van Copland en Peter Gabriel) valt op dat het beeld vrij ver in de diepte wordt neergezet. Verder kenmerkt de weergave zich door snelheid en mooie, gedetailleerde klankkleuren in het middengebied. Bij de drumm/bass solo van het live album van de Nils Lofgren band laat de set horen dat het met de dynamiek wel goed zit: lage bastonen en harde drumsolo’s worden superstrak de ruimte in geslingerd. Hierbij valt ook de fijne detaillering in het hoog van de bekkens op: veel informatie, zonder dat het scherp wordt. Wat ik wel mis bij deze set, zeker bij een dergelijke bas/drumsolo, is het allerdiepste laag. Ook het stereobeeld is vanaf mijn positie (vooraan, uit het midden) vrij beperkt. Echter, ook uit de vorige demo is bekend dat dipoolsystemen als de Magnepans een vrij gebundeld afstraalgedrag hebben, waardoor er een beperkte ruimte is waar het stereobeeld optimaal klinkt. Dit blijkt ook, wanneer ik na de pauze wat meer naar achter en exact in het midden zit: het beeld is echt heel mooi gedefinieerd en de tonale balans is meer homogeen.

Het nummer ‘Cold Rain’ van Blues Company laat vervolgens heel goed de sterke punten van deze set naar voren komen (detail, ruimte, snelheid, verfijnd hoog zonder scherpte), maar laat ook zien waar het naar mijn persoonlijke smaak (en uiteraard in de grote ruimte met veel mensen!) wat tekort schiet. Ik mis namelijk het sublaag en de energie en drive, die voor een dergelijk live blues nummer zo belangrijk is. In dat opzicht zijn bijvoorbeeld de Master speakers van Rick Paap meer gericht op de weergave van energie in de muziek.
Het is maar net wat je zoekt bij muziekweergave en wat voor muziek je vooral speelt. Zoals Rick ook in een interview met Hifi.nl in februari van dit jaar opmerkt, gaat het bij high-end om het overbrengen van emoties en het creëren van betrokkenheid bij de muziek. Betrokkenheid wordt niet per definitie bereikt met een technisch perfect ontwerp en betrokkenheid betekent voor iedereen iets anders. Dat is ook de boodschap van Guido: als consument niet teveel focussen op techniek en ‘technisch luisteren’, maar je laten meevoeren door de muziek. Overigens produceren de Magnepans zeer zeker een behoorlijk laag; het laag dat eruit komt wordt verder ook mooi strak weergegeven.

De demo gaat verder met een leuke aaneensluiting van bekende en minder bekende stukken. In Pie Jesu uit het Requiem van Rutter horen we een heel fraaie sopraanstem. Het kerkorgel mist voor mij wel weer een deel van het laagste octaaf, maar de algehele weergave is desondanks zeer overtuigend. Deze set met de Magnepans 3.7 hoeft zeker niet hard te spelen om vol te overtuigen. Misschien is dat nog wel een van de grootste complimenten, die je kunt maken: de fijne detaillering is ook bij stille passages zo fraai, dat de zaal regelmatig muisstil is. Alle finesses bij het bespelen van de contrabas (zowel geplukt als gestreken) door Christian MacBride worden zeer gecontroleerd weergegeven
Na de pauze neemt Katrien het stokje over van Guido. Inmiddels ben ik zelf enkele rijen naar achteren en meer in het midden gaan zitten. Dat scheelt echt veel: tonaal is het allemaal wat rustiger en homogener en het stereobeeld is veel beter gedefinieerd. Op de zachte piano klanken van Bert van den Brink wordt het AOB publiek plotsklaps betoverd: de resolutie in de weergave, het uitsterf gedrag van de snaren en de contrasten tussen vederlichte aanslagen en fortissimo passages zorgen voor een muisstil publiek. Echt kippenvel, zo mooi!
Ook Camille St Saens’ Danse Macabre (voor ons als Brabantse Efteling-gangers al sinds kinderjaren een oude bekende!) wordt zeer overtuigend neergezet, met name in de rustige passages. Bij de drukkere passages op hoog volume moet de eindversterker behoorlijk op zijn tenen lopen om de ruimte goed te vullen. Maar uiteraard luisteren de meeste onder ons thuis in een behoorlijk veel kleinere ruimte, waarin het beluisterde systeem meer dan gemakkelijk zijn werk zou kunnen doen.

Concluderend kan ik stellen dat het zeker weer een heel gezellige en interessante avond was. Guido en Katrien zijn allereerst muziekliefhebbers, maar hebben wel degelijk een uitstekend gevoel voor hoogstaande weergave. Voor mij persoonlijk liggen de kwaliteiten van de gedemonstreerde set in het verlengde van de demo van vorig jaar met de kleinere Magnepans: dynamiek, timbre, detaillering, snelheid, stemweergave. Op die punten scoren de Magnepans echt heel hoge ogen!
Playlist van deze avond:
- Copland – Fanfare for the common man
- Fink Nothing is ever finished (Sort of revolution)
- Peter Gabriel – Wallflower (New Blood)
- Nils Lofgren – Bass and drums intro (Nils Lofgren live)
- Jeanette Lindstrom – Closer (Walk)
- Blues company – Cold rain (ALR Joran “Guitar” the collection)
- Allison Krauss and the Union Station – It doesn’t matter (ALR Joran “Guitar” the collection)
- JJ Cale – After midnight (Het beste van 2 meter sessies 1987 – 2009)
- John Rutter,The Turtle Creek chorale, The Dallas woman’s chorus, Nancy Keith – Pie Jesu (Requiem Five anthems)(Reference Recordings RR-57 CD)
- Bill Frisell – I heard it through the grapevine (East West)
- Eva Cassidy – Autumn leaves (Live at blues alley)
- Michel Jonasz – Le temps passe (La fabuleuse histoire de mister swing
- Doug MacLeod -Hey bartender i got no more place to go (You can’t take my blues)(JVC XRCD 0027-2)
- Christian McBride – Night train (Gettin’ to it)
pauze
- John Rutter,The Turtle Creek chorale, The Dallas woman’s chorus – A Gaelic blessing (Requiem Five anthems)(Reference Recordings RR-57 CD)
- Bert van den Brink & Hein van de Geyn – God only knows (Friendship, live at the Muziekgebouw aan het IJ)
- Erich Kunzel & Cincinetti pops orchestra – Dance macabre (Chiller)(Telarc CD-80189)
- Eiji Oue & Minnesota orchestra – Appalachian spring suite excerpt van Copland (Showcase)(Refecrence recordings RR-907CD)
- Gambale Hamm Smith – The spirit of dundun
- Neeka Robin – Orphan boy (Neeka Robin)
- Juliette Hurel – Cantilena van Francis Poulenc (Impressions Françaises)
- Allison Krauss – Jacob’s dream (A hundred miles or more)

Guido, Katrien en Rick, Bedankt voor wederom een gezellige en instructieve avond! Hopelijk mogen we jullie snel weer eens verwelkomen..